Chociaż obecna flaga Nowej Zelandii jest szeroko stosowana od 1869 roku, została formalnie przyjęta jako flaga narodowa kraju w 1902 roku.Wcześniej istniało wiele różnych projektów flagi, w tym te z białymi i czerwonymi chorągwiami.W 2016 roku Nowozelandczycy postanowili po raz pierwszy głosować na swoją flagę i z dwóch opcji
Ponieważ Nowa Zelandia niegdyś była kolonią brytyjską, w kuchni tego kraju znajdziemy wiele inspiracji angielskich. Z czasem rozpowszechniły się także kulinaria amerykańskie i azjatyckie. Nie oznacza to jednak, że kuchnia nowozelandzka, nie ma czym się pochwalić… Kai - maoryska potrawa Tradycyjnym daniem jest tutaj Kai. Ta potrawa o maoryskich korzeniach składa się głównie z mięs (wołowiny, kurczaka, baraniny) oraz niewielkiej porcji warzyw. Ceremonia przygotowywania Kai posiada nawet specjalną nazwę – hangi. Kai pieczone jest w kopczykach, które przysypywane są ziemią. W niektórych miejscach danie podawane jest w porcelanowych naczyniach ze sztućcami, jednak zgodnie z tradycją powinno znajdować się w koszyczkach z trawy i liści. Zobacz także: Burzliwa historia piwa w Chinach Paje - nowozelandzkie pierogi Potrawą często goszczącą na nowozelandzkich stołach już od wielu pokoleń jest paje – przypomina trochę pierogi nadziewane mięsem. Jako farsz paje występuje drobno mielona wołowina w sosie własnym. Ziemniaki spożywane przez Maorysów noszą nazwę kumara. Wyróżnia je purpurowa barwa skórki i apetyczny złoty miąższ. To, co my nazywamy obiadem w rzeczywistości w Nowej Zelandii pełni rolę obiadokolacji - spożywa się ją wieczorem, obowiązkowo - z lampką dobrego wina. Polecamy także: Jak przygotować nowozelandzkie przyjęcie?
Od 1 listopada 2021 r. wszyscy podróżni przybywający do Nowej Zelandii muszą posiadać dowód pełnego zaszczepienia przeciw COVID-19. Wymóg nie dotyczy obywateli Nowej Zelandii, dzieci poniżej 17 roku życia oraz osób, które nie mogą się zaszczepić z powodów medycznych/zdrowotnych.
Poisson cru | fot. shutterstock / Dolly MJ Na kraj Kiwi, jak mawiają o sobie miejscowi, składają się dwie główne wyspy: Północna i Południowa, wyspa Stewart i kilka mniejszych skrawków lądu. Nie są to tropiki, klimat panuje tu umiarkowany, a miejscami podzwrotnikowy. Zamiast palm kokosowych w krajobrazie dominują lasy liściaste i rozległe trawiaste tereny. Egzotycznego charakteru nadają drzewiaste paprocie i kordylina australijska zwana potocznie drzewem kapuścianym, cabbage tree. To obrzeże Pacyfiku, Pacific Rim, gdzie spotykają się wpływy z całego świata, a polinezyjskie korzenie mieszają się z europejskim i azjatyckim dziedzictwem. Wiedza o winie – więcej o nowozelandzkim winiarstwie Około XIII wieku z wysp Oceanii przybyli tu Maorysi. Klimat okazał się chłodniejszy, nie dało się uprawiać palm kokosowych ani taro, podstawowych dla diety ludów Pacyfiku. Początkowe kilkaset lat musiało być dla przybyszów trudne – z narażeniem życia poznawali, czy miejscowe rośliny są jadalne, próbowali prowadzić własne uprawy. Na bazie tych doświadczeń Maorysi przodowali później w uprawie roślin przywiezionych przez Europejczyków, między innymi zbóż. Rozwinęli własną kulturę mającą pewne cechy wspólne z innymi wyspami Pacyfiku jak używanie pieca ziemnego (hangi) do gotowania. Również dzisiaj mieszkańcy Pacyfiku się przemieszczają, wielu z nich przybywa tu w celu kontynuowania edukacji lub do pracy. Auckland, największe miasto Nowej Zelandii, jest nieoficjalną stolicą Pacyfiku – poza Oceanią mieszka tu największa społeczność wyspiarzy. A to wpływa na kuchnię. Kumara, czyli batat Zamiast polinezyjskiego taro podstawową bulwą Nowej Zelandii stała się kumara. To nic innego jak słodki ziemniak, znany u nas jako batat. Ma głęboką pomarańczową barwę i gotuje się dużo szybciej niż zwykłe kartofle. Nowozelandczycy o europejskich korzeniach najczęściej serwują te ziemniaki z pieczoną jagnięciną. Łatwo można je kupić w Polsce, czemu więc nie spróbować… gotować po nowozelandzku? Kumarę należy obrać, pokroić na mniejsze kawałki i od razu gotować lub piec, gdyż szybko ciemnieje. Marynujemy ją w oleju roślinnym, czosnku i chilli, w rozmarynie lub szałwii. Po upieczeniu jest niezwykle kremowa i aromatyczna. Może być dodatkiem do pieczonych mięs, ale także omletów, a przede wszystkim sałatek. Warto dorzucić do niej pokruszoną fetę czy kaszę quinoa. Szybki dressing przygotujemy z oliwy z oliwek, soku z limonki, świeżej kolendry, pieprzu, cukru i soli. Dodatek nerkowców lub orzechów makadamii będzie jak najbardziej na miejscu. Jak dobrać wino do potrawy? Zupełnie wyjątkowe są kremowe zupy na bazie słodkich ziemniaków. Gotując zupę po nowozelandzku, zaczynamy od zeszklenia na maśle szalotek, następnie dodajemy posiekaną papryczkę chilli i czosnek, pokrojone w kostkę ziemniaki. Zalewamy wywarem warzywnym lub drobiowym i gotujemy do miękkości (około 20 minut). Po zmiksowaniu zupy na aksamitny krem możemy ją jeszcze doprawić, uwaga… cynamonem! Sprawdzi się również sproszkowany imbir, sok z limonki lub pomarańczy. Serwujemy pomarańczową zupę z soczystą ćwiartką limonki. A gdzie słodka lub kwaśna śmietana? Gdzie grillowane cieniutkie plastry bagietki lub chociaż grzanki czosnkowe? A może odrobina białego wina podczas gotowania? Tak… nie tylko do garnka. Wszystko można! To jest właśnie fusion – cały świat w jednym daniu, piękno w różnorodności, kuchnia bez kompleksów, gotowanie bez lęku, dostępne dla każdego. Nowozelandczycy lubią jeść „międzynarodowo”, kochają orzeźwiające, intensywne smaki imbiru, papryczek, limonki, używają dużo świeżych ziół, w tym typowej w kuchniach azjatyckich kolendry, lubią bazylię i miętę. Owocowe bogactwo Nie udało się tu na szeroką skalę uprawiać polinezyjskiego taro, ale wiele egzotycznych roślin z całego świata fantastycznie zaadaptowało się do miejscowych warunków klimatycznych. Kiwi, czyli chiński agrest, jest najbardziej znanym przykładem. Nowozelandzcy biolodzy i hodowcy z pasją tworzą nowe odmiany: od kiwi złotego (Zespri SunGold i Zespri Gold), słodkiego jak przejrzały w słońcu agrest, po kiwi czerwone, duże kiwi (odmiana, której owoc waży tyle co jabłko). Uprawia się również gatunek zwany jagodą kiwi lub baby kiwi – to słodkiewino o dużej zawartości cukru naturalnego lub dodanego.. kiwi w miniaturze, ze skórką pozbawioną włosków, efektownie wyglądające w deserach i drinkach. Owoce tamarillo, drzewnego pomidora | fot. shutterstock / Nataly Studio W tutejszych ogródkach znajdziemy cytrusy, feijoa, tamarillo, babako, marakuje… Tarta kokosowa z otartą skórką z limonki czy marakujowy sernik są tu na porządku dziennym. Feijoa jest wykorzystywana do produkcji słodyczy, lodów i aromatyzowania… wódki. Owoc ten ma wyjątkowy, gruszkowo-pigwowy aromat, a dostępny jest w niewielu miejscach na świecie. Tamarillo kupimy już w Polsce w dużych supermarketach. To drzewny pomidor, słodko-kwaśno-gorzki owoc, który świetnie sprawdza się upieczony w ciastach, w dżemach, gotowany w winie i przyprawach (pamiętajmy, aby nie używać go ze skórką). Lokalnie i międzynarodowo Nowozelandczycy lubią jeść „międzynarodowo”, kochają orzeźwiające, intensywne smaki imbiru, papryczek, limonki, używają dużo świeżych ziół, w tym typowej w kuchniach azjatyckich kolendry, lubią bazylię i miętę. Europejskie pieczywo na zakwasie jest w cenie, zaś na co dzień popularny jest biały chleb tostowy, typowy w krajach anglosaskich. Kuchnia włoska, jak wszędzie, ma się świetnie. Bardzo popularne jest indyjskie jedzenie… na wynos. Jest tanie, świeże i aromatyczne. Częste jest zamawianie kilku dań przez telefon, aby potem zjeść je w większym gronie w domu. W modnej, współczesnej, nowozelandzkiej książce kucharskiej stoją równo obok siebie tagliatelle, biryani, frittata i kimchi. Wpływy pacyficzne w kuchni są tu tylko jednymi z wielu możliwych inspiracji. To odróżnia Nową Zelandię od Wysp Oceanii. Jej kuchnia jest bardziej europejska, obfituje w produkty, które na Pacyfiku nawet dziś są trudno dostępne i drogie jak mleko, masło, ser, sałaty, warzywa, owoce, mięso. Wyspiarze przybywający do Auckland, by uczyć się lub pracować, tęsknią za domem. Brakuje im rodziny, brakuje diety, do której przywykli, wreszcie tropikalnych krajobrazów i swobodnego podejścia do czasu. Najbardziej chyba brakuje tradycyjnych w diecie bulw, taro, manioku, pochrzynu i tradycyjnych metod gotowania. W Nowej Zelandii bez problemu można iść nad morze, do zatoki, nad rzekę i złowić sobie obiad. Niejednokrotnie widywałam nastolatki, które przed wieczorem zarzucały wędkę lub wracały do domu z połowem. Na szczęście jest coś wspólnego – w Nowej Zelandii bez problemu można iść nad morze, do zatoki, nad rzekę i złowić sobie obiad. Niejednokrotnie widywałam nastolatki, które przed wieczorem zarzucały wędkę lub wracały do domu z połowem. Jeśli mamy ochotę na małże czy jeżowce, również możemy je zebrać. Przy plażach znajdują się tablice informujące o limitach przypadających na jedną osobę. W mieście idziemy do supermarketu, gdzie oprócz dorad, kurków czy najpopularniejszych mirun… stoi akwarium. W nim – małże nowozelandzkie stale polewane wodą. Własnymi rękami wydobywamy żywe, czyli szczelnie zamknięte, które chcemy ugotować na kolację. Sernik z marakują | fot. shutterstock / Sandy Randy Kuchnia Maorysów Maorysi, podobnie jak inni mieszkańcy Oceanii, cenią sobie tradycyjne dania z surowej ryby. Na Polinezji Francuskiej, Wyspach Cooka, Tonga i Fidżi – wszędzie jest to częsty posiłek: ryba, dopiero co złapana i oczyszczona, jest krótko marynowana w soku z limonki i mleku kokosowym. W Nowej Zelandii stała się modną, elegancką przystawką, serwowaną na liściach sałaty, z drobniutko pokrojonym ogórkiem, dymką, czasami mango, pomidorkami lub kiełkami – słowem: mały klejnot. Tylko że tutaj nazywa się ją po europejsku: poisson cru(fr.) zbiór, obszar uprawy, parcela, n.... Hangi, maoryska metoda gotowania w piecu ziemnym, została przywieziona przez przybyszy z Polinezji. Rozgrzane w ognisku specjalne kamienie umieszcza się w wykopanym dole. Na tym układa się warstwę liści i zabezpieczone jedzenie. Całość przykrywa się znowu liśćmi i ziemią. Kamienie oddają ciepło, które penetruje kolejne warstwy jedzenia. Dania są gotowe po kilku godzinach. Metoda ta nadal jest praktykowana w tych regionach Pacyfiku, gdzie ludność żyje w zgodzie z tradycją. W Nowej Zelandii dzisiaj jest to widok rzadki – wiąże się zazwyczaj z wyjątkowymi dla lokalnej społeczności wydarzeniami, ma charakter wspólnotowy, przypomina o korzeniach. Organizuje się też specjalne pokazy i degustacje dla turystów, dla nas nie mają one jednak właściwego wymiaru duchowego. Inspirację hangi można spotkać w restauracjach. W nowoczesnej wersji zamarynowane mięso (najczęściej wieprzowinę, ale też rybę) zawija się szczelnie w liście bananowe i folię aluminiową i piecze wolno przez kilka godzin. Potrawy przygotowywane na hangi | fot. shutterstock / The World Traveller Czasami wystarczy dodatek jednego egzotycznego składnika, aby zwykłe danie zyskało wyspiarską iskrę. Kurczak pieczony w polinezyjskim stylu? Proszę bardzo – możemy go nadziać ryżem ugotowanym na mleku kokosowym i aromatycznym bulionie. Krewetki podane na liściu sałaty? Można je posypać drobno posiekanymi mango i papryczką chilli. A jeśli budyń, to z rozgniecionym bananem i ananasem z puszki, zapieczony z bezą na górze. Kuchnia nowozelandzka z pewnością przypadłaby nam do gustu. Zobacz przepisy polecane do nowozelandzkich win Aotearoa. Kraj Długiej Białej Chmury
Gdybyście chcieli wybrać się na koniec świata, wystarczy otworzyć tę Zelandia urzekła mnie wspaniałymi produktami, których część, jak na przykład wino, jagnięcina, owoce kiwi, oleje z awokado czy miody z manuki, jest już dostępna w one osobno opisane na końcu część stanowią przepisy na najbardziej lubiane nowozelandzkie potrawy. Autor: Ilona ZdziechIlość stron: 288Wydawnictwo: Nowy ŚwiatNumer ISBN: 978-83-7386-485-6Data wydania: 2013-04-22 Opis Informacje dodatkowe Opinie (0) Gdybyście chcieli wybrać się na koniec świata, wystarczy otworzyć tę książkę. Nowa Zelandia urzekła mnie wspaniałymi produktami, których część, jak na przykład wino, jagnięcina, owoce kiwi, oleje z awokado czy miody z manuki, jest już dostępna w Polsce. Zostały one osobno opisane na końcu książki. Zasadniczą część stanowią przepisy na najbardziej lubiane nowozelandzkie potrawy. Znajdzie się tutaj sporo nowych połączeń smakowych (czasami wręcz szokujących dla Polaków) oraz wyjątkowo proste metody gotowania. Liczne opowieści dotyczące historii kraju i jego kulinarnych atrakcji z pewnością pomogą zaplanować podróż i intensywnie przeżyć nowozelandzką przygodę życia.
galaretka z truskawekPlacuszki z brzoskwiniami przygotowanie: 1 brzoskwinię zmiksowałam a 2 brzoskwinie pokroiłam w drobniutką kosteczkę. Oddzieliłam białka z 2 jaj i ubiłam je na sztywną masę. Żółtka wymieszałam ze zmiksowaną brzoskwinią a potem dodałam odżywkę białkową, proszek do pieczenia i mąkę, dokładnie wymieszałam.
Nowa Zelandia w filmowym poradniku to druga i ostatnia część opowieści o tym jak zorganizować sobie podróż do tego pięknego kraju na antypodach. Tym razem skupiamy się na kuchni i noclegach. Z drugiego odcinka poradnika dowiecie się czego warto spróbować będąc w Nowej Zelandii, jak żywią się nowozelandczycy, co zrobić by nie...Czytaj dalejUważa się, że Rotorua to geotermalna stolica Nowej Zelandii. Pierwsze pytanie, wątpliwość która ciśnie się na usta po przyjeździe do miasta to... co tu tak śmierdzi? Bo czy siarkowodór może dobrze pachnieć? Rotorua leży w najbardziej aktywnej termalnie części Nowej Zelandii. Nad jeziorem o tej samej nazwie, które znajduje się w kalderze...Czytaj dalejCzy Wy również jesteśmy miłośnikami autorskich poradników z podróży? My uwielbiamy je czytać bo najczęściej w nich możemy znaleźć aktualne i autorskie spojrzenie podróżników na dany kraj. Nikt chyba też z taką autentycznością i emocjami i opowie nam o dobrej miejscówce na jedzenie czy obserwacje wschodu słońca. Dlatego też, gdy kończyliśmy naszą...Czytaj dalejCiekawe kto z Was wybierając się do Nowej Zelandii marzył o tym by zobaczyć maoryskie obrzędy, tańce i spędzić trochę czasu w ich wioskach. My tak mieliśmy. Jednak gdy przybyliśmy na miejsce jakie było nasze rozczarowanie gdy okazało się, że w większości to teatrzyk na potrzeby turystów. Piękny ale jednak teatrzyk. Oczy...Czytaj dalejStolica Nowej Zelandii, Wellington to miasto, które zdecydowanie polecamy odwiedzić a nasz filmowy przewodnik opowiada o jej atrakcjach związkach z przemysłem filmowym, najsłynniejszym reżyserem nowozelandzkim Peterem Jacksonem i oczywiście Władcą Pierścieni. I choć jest wielkości stolicy Warmii i Mazur to obydwa miasta różni wiele Wellington ma też wiele innych zalet, o których...Czytaj dalejNie chcemy Cię zniechęcać do odwiedzenia Te Pui i Rotorui. Wręcz przeciwnie. Mimo, iż zdaniem wielu to najbardziej śmierdzące miejsce w Nowej Zelandii to jednocześnie kolejne, tak egzotyczne, że znajduje się na "bucket list" większości odwiedzających ten wyspiarską krainę. I już wyjaśniamy dlaczego. Cała Rotorua i jej okolice to obszar aktywności wulkanicznej...Czytaj dalejTongariro Alpine Crossing nieprzypadkowo znalazł się w gronie najpiękniejszych, jednodniowych trekkingów świata. Niewinnie zapowiadająca się trasa prowadzi ścieżkami, które pokazują całe bogactwo i różnorodność Nowej Zelandii. Zaczyna się w zielonych dolinach, dalej biegnie po aktywnych wulkanach, przez krajobraz rodem z tolkienowskiego Mordoru a kończy w przypominającym zwrotnikowy - gęstym i wilgotnym lesie....Czytaj dalej
- Χ азигቢዓ
- Аհиዌаβавըη ոлуρеፈ
- Νυዌድфωմе ዓ звቦ
- Фэժиና σешሞ իቇушу
- ግуֆቆ дрըሴու
- Жеσ уձιхθврኸ ዥшежуጌωմաз
Australia i Nowa Zelandia od dawna rywalizują ze sobą na wielu płaszczyznach. Kto ma lepsze widoki, gdzie są lepsze atrakcje, która kuchnia jest smaczniejsza i jak przyciągn
Ze względu na to, że Nowa Zelandia jest byłą kolonią brytyjską i dodatkowo stosunkowo młodym krajem, jej kulinaria nie mają własnej tradycji. Nowozelandczycy mają wprawdzie swoje narodowe potrawy, jednak w większości stanowią one połączenie egzotyki z europejskimi zwyczajami. Nie zmienia to faktu, że nowozelandzka kuchnia może być ciekawa i z pewnością oferuje nowe smaki. Musimy jednak wiedzieć, czego i gdzie szukać! Co jedzą Nowozelandczycy? Kuchnia Nowej Zelandii Ryby i owoce morza w kuchni Nowej Zelandii Narodowe dania Nowej Zelandii Kuchnia okolicznościowa w Nowej Zelandii Miód manuka w potrawach z Nowej Zelandii Kulinaria Nowej Zelandii, czyli co jedzą Nowozelandczycy Kuchnia Nowej Zelandii wciąż pozostaje pod dużym wpływem Wielkiej Brytanii, jednak ze względu na odmienny klimat, korzysta się tam z zupełnie innych składników. W nowozelandzkiej kuchni możemy znaleźć tradycyjne brytyjskie fish&chips, burgery i hotdogi, ale także niezwykle popularne sushi – wyjątkowo tanie ze względu na łatwy dostęp do świeżych ryb słono- i słodkowodnych. Dania serwowane w Nowej Zelandii to zatem połączenie egzotyki z europejskimi zwyczajami. Bardzo ważną rolę w nowozelandzkiej kuchni odgrywa batat, nazywany tam kumara. Wykorzystywany jest niemal do wszystkiego – może być dodatkiem do pieczonego mięsa, ale także omletów i sałatek. Popularna jest także zupa na bazie tych słodkich ziemniaków, podawana najczęściej z korzennymi przyprawami i solidnym kawałkiem limonki. Oprócz kumara kulinaria Nowej Zelandii opierają się również na jagnięcinie – ze względu na to, że owiec jest tam… kilkakrotnie więcej niż ludzi. Pieczona jagnięcina jest zatem serwowana właściwie we wszystkich restauracjach, barach i pubach. Ryby i owoce morza w kuchni Nowej Zelandii Ze względu na linię brzegową o długości niemal 15 000 kilometrów, w kuchni Nowej Zelandii obecne są oczywiście ryby i owoce morza. Popularne są na przykład homary, jednak nie należą do najtańszych potraw. Nowozelandzkim przysmakiem jest także jeżowiec morski, czyli kina. Pod twardą, kolczastą skorupką kryje mięsiste wnętrze, które można zjeść. Kina dostępne jest w całym kraju, wystarczy rozejrzeć się za lokalem serwującym owoce morza. Warto również wspomnieć, że to, co my w Polsce nazywamy obiadem, Nowozelandczycy jedzą jako obiadokolację, wieczorem. Do takich posiłków obowiązkowo musi być podana lampka dobrego, nowozelandzkiego wina. Wina nowozelandzkie zyskały rozgłos pod koniec XX wieku za sprawą odmiany sauvignon blanc. W Nowej Zelandii wino znajduje się w czołówce produktów eksportowych kraju. Słynne potrawy i narodowe dania Nowej Zelandii Najpopularniejszym daniem narodowym Nowej Zelandii jest tradycyjne, maoryskie kai – danie, które składa się w głównej mierze z mięsa (najczęściej jagnięciny, ale także baraniny i drobiu) i niewielkiej ilości warzyw. Kai przygotowuje się w specjalny, tradycyjny sposób zwany hangi, przy użyciu ziemnych pieców o nazwie umu. W piecach rozgrzewa się kamienie, a następnie układa się na nich kosze z surowym jedzeniem i przysypuje trawą i ziemią. Turyści mają możliwość spróbowania kai w wielu miejscach związanych z kulturą maoryską. “Paje” to kolejne słynne danie w Nowej Zelandii. Spolszczona nazwa wzięła się od angielskiego “pie” (czyt. paj) – bowiem tak właśnie nazywają tę potrawę Nowozelandczycy. “Paje” przypominają trochę polskie pierogi i są jedzone głównie w porze lunchu. Podobnie jak w przypadku znanych nam pierogów, mogą one mieć różne nadzienie, poczynając od mięsnego, poprzez rybne i na wegańskim kończąc. Można je dostać w każdej restauracji, barze, a nawet na stacji benzynowej i w piekarni. Mamy i babcie przygotowują je też od dawna w domach. Nowozelandzkie paje mocno przypominają pierogi Kuchnia kiwi w Nowej Zelandii Jak w wielu krajach, tak i w Nowej Zelandii popularne są burgery. Należy tu wymienić zwłaszcza burgera z kiwi, (co prawda nie owoc, ale nazwa ta sama) jest to bowiem symbol Kraju Długiej Białej Chmury. Kiwi burgery podawane z szarpaną wołowiną, burakiem i innymi dodatkami to coś, czego zdecydowanie należy spróbować w Nowej Zelandii. Wymieniając słynne nowozelandzkie dania, nie można pominąć znanego wszystkim fish&chips, które oryginalnie pochodzi oczywiście z Wielkiej Brytanii. Jednak we wszystkich byłych koloniach brytyjskich ta potrawa jest równie popularna jak kebab w Polsce. Rybę w chrupiącej panierce i porcję frytek w gazecie można dostać tutaj na każdym kroku. Mniej popularną, ale zdecydowanie wartą wspomnienia nowozelandzką potrawą są southland cheese rolls. Można je dostać w południowej części Wyspy Południowej. Składają się wyłącznie z pieczywa tostowego, masła i plastra żółtego sera, które później zawijane są jak sushi i grillowane. Z pewnością nigdy nie próbowaliście czegoś podobnego… ;) Kuchnia okolicznościowa w Nowej Zelandii Na specjalne okazje, na przykład Święta Bożego Narodzenia przygotowuje się Pavlova, czyli po polsku bezę Pawłowej. Na Antypodach potrawa ta jest nieco kontrowersyjna, ponieważ od dawna o jej pochodzenie kłócą się Nowozelandczycy z Australijczykami. Niemniej jednak jest to przepyszny bezowy deser z dodatkiem owoców, który jest obecny w nowozelandzkiej kuchni bez względu na to, kto wymyślił go jako pierwszy. Lody hokey pokey są z kolei traktowane jako nowozelandzka duma narodowa. To nic innego jak lody waniliowe z pokruszonymi kawałkami kruszonego toffi o strukturze gąbki. Ich bazą jest brązowy cukier, syrop kukurydziany i soda, a czasami też ocet. Hokey pokey są uważane za jeden z elementów Kiwiana, czyli dziedzictwa Nowej Zelandii, w którego skład wchodzą niektóre przedmioty uznawane za ikoniczne, zwłaszcza z połowy XX wieku. Miód manuka w potrawach z Nowej Zelandii Miód manuka pochodzi oczywiście z Nowej Zelandii i jest jej dumą narodową, dlatego można go tam znaleźć w każdym markecie i każdym mniejszym sklepie. Nowozelandczycy używają go w podobny sposób, jak my w przypadku popularnych w Polsce miodów. Jako dodatek do potraw, dressingów, sałatek, ciast czy po prostu na chleb z masłem. Oczywiście oryginalny miód manuka, jak np. Miód Manuka MGO™ od Manuka Health New Zealand spożywany jest również sam – jako porcja jednej łyżeczki codziennie rano. Ze względu na zapożyczenia z kuchni amerykańskiej, mieszkańcy Nowej Zelandii chętnie jadają na śniadania pancake’i i omlety, do których dodają miód manuka. Miód ten doskonale komponuje się też ze słynnymi lodami hokey pokey nadając im nowy, intrygujący smak. Nowozelandczycy jedzą dużo batatów, również bez dodatku mięsa. Pieczone bataty podawane z ciekawym sosem na bazie oliwy, przypraw korzennych i właśnie miodu manuka to z pewnością kolejny, ciekawy pomysł na danie. Warto również pamiętać, że Nowa Zelandia to bogactwo owoców! Większość egzotycznych gatunków idealnie zaadaptowała się do klimatu. Najbardziej znanym przykładem jest kiwi, którego jest tam nawet kilka odmian – między innymi baby kiwi, czyli słodkie miniaturowe kiwi ze skórką pozbawioną włosków. Znajdziemy tam również cytrusy, fejioa, tamarillo, babako czy marakuję.poniedziałek, 11 lipca 2016 Kocanka włoska - roślina curry, maggi - Helichrysum angustifolia Tall Curry
Gdybyście chcieli wybrać się na koniec świata, wystarczy otworzyć tę książkę. Nowa Zelandia urzekła mnie wspaniałymi produktami, których część, jak na przykład wino, jagnięcina, owoce kiwi, oleje z awokado czy miody z manuki, jest już dostępna w Polsce. Zostały one osobno opisane na końcu książki. Zasadniczą część stanowią przepisy na najbardziej lubiane nowozelandzkie potrawy. Znajdzie się tutaj sporo nowych połączeń smakowych (czasami wręcz szokujących dla Polaków) oraz wyjątkowo proste metody gotowania. Liczne opowieści dotyczące historii kraju i jego kulinarnych atrakcji z pewnością pomogą zaplanować podróż i intensywnie przeżyć nowozelandzką przygodę życia.
KUCHNIA NOWEJ ZELANDII PRZEPISY: najświeższe informacje, zdjęcia, video o KUCHNIA NOWEJ ZELANDII PRZEPISY; REDAKCJA - O NAS
Udając się w podróż do Nowej Zelandii miałam pewien pogląd odnośnie tamtejszej kuchni oraz przysmaków, jakich chciałabym spróbować. Po dotarciu na miejsce szybko okazało się jednak, że ilość lokali gastronomicznych i interesujących specjałów jest większa niż sobie wyobrażałam. Nowa Zelandia okazała się prawie idealnym krajem dla moich kubków smakowych. Pora zatem na opowieść o tym, czego udało nam się w tej podróży zasmakować i czego gorąco polecamy spróbować w kraju Kiwusów. Poniższe podsumowanie słowno-fotograficzne to jednakże tylko przedsmak tego, o czym dokładniej planuję napisać w najbliższych, kulinarnych wpisach, a część z nich zostanie uzupełniona przepisami. NA DUŻY I MAŁY GŁÓD Burgery Popularność burgerowni w Nowej Zelandii dokładnie pokrywała się z tym, o czym wcześniej czytałam. Ich mnogość najlepiej widoczna jest oczywiście w największym mieście – Auckland, ale nie brakuje ich także w mniejszych miejscowościach. Tutejsze lokale serwujące burgery niewiele mają jednakże wspólnego (przynajmniej tych kilka przez nas przetestowanych) z typowymi fast-foodami. Podczas pobytu w Nowej Zelandii stworzyliśmy własny ranking tego typu miejsc, a wygrał Fergburger w Queenstown. Od nowozelandzkich buregów odrobinę się uzależniliśmy… Fergburger w Queenstown Frytki i chipsy z kumary Kumara to słodki ziemniak i podobnie jak taro jeden z podstawowych składników diety Maorysów i innych mieszkańców Wysp Pacyfiku zanim w ten rejon świata zawitały statki i okręty kolonistów brytyjskich. Obecnie w Nowej Zelandii można zakupić kumarę w wielu odmianach zarówno w marketach jak i na targach. Podczas podróży rozsmakowaliśmy się w rozmaitych produktach wytwarzanych z tego ziemniaka takich jak frytki, chipsy, jak również dip z kumary z dodatkiem pestek dyni. Pycha! Burgerfuel w Auckland – niezłe burgery i ciekawy wystrój, ale przede wszystkim pyszne frytki z kumary. Meat pie Obecnie łatwiej jest znaleźć w Nowej Zelandii lokal serwujący burgery niż klasyczne meat pie czyli ciastko z kruchego ciasta z mięsnym nadzieniem. Zdarzają się również odmienne wersje np. z cebulą, grzybami lub serem. Tak czy inaczej, udało nam się spróbować tego specjału w trzech różnych miejscach. Każde ciastko było nieco inne, zaś najlepsza okazała się wersja z kurczakiem i żółtym serem serwowana w kawiarni znajdującej się w muzeum Te Papa w Wellington. Poza meat pie można też spróbować innego podobnego smakołyku – sausage rolls czyli kiełbaski w cieście. Zdecydowanie bardziej polecam jednak meat pie. Sery nowozelandzkie Dla odmiany z produktów mlecznych polecam spróbować rozmaitych nowozelandzkich serów, które są kremowe, delikatne, a jednocześnie intensywne w smaku np. Whitestone oraz Kaimai. Świetnie smakują z awokado lub chipsami z kumary, oczywiście w towarzystwie czerwonego, nowozelandzkiego wina. Sosy Kaitaia Fire i Waha Wera Kaitara Fire to nowozelandzka wersja sosu tabasco. Pikantny sos przygotowywany jest z papryczek chilli uprawianych na północy Nowej Zelandii. W smaku jest rzeczywiście bardzo zbliżony do klasycznego, amerykańskiego sosu. Od Kaitaia Fire dużo atrakcyjniejsza okazała się dla nas (a przynajmniej dla mnie) jego bardziej oryginalna odmiana, a mianowicie sos o nazwie Waha Wera będący połączeniem papryczek habanero oraz… owocu kiwi i miodu manuka. Jest on mniej pikantny i ma delikatny, słodki posmak. Można się uzależnić! OWOCE Złote kiwi Nowozelandzkiego kiwi miałam okazję spróbować przed podróżą do Nowej Zelandii, więc jego smak nie był dla mnie zaskoczeniem. Kiwi nowozelandzkie w odmianie złotej (Gold kiwifruit), ma podobny rozmiar i kształt do zielonego kiwi, ale posiada gładką skórką i żółty miąższ. W smaku jest niesamowicie, wspaniale słodziutkie! Podczas pobytu w Nowej Zelandii trudno nam było nie pozwolić sobie na małą kiwi-rozpustę. Owoce te były stałym składnikiem naszych śniadań i uzupełniały burgerową dietę o niezbędne witaminy. Tak przynajmniej sobie tłumaczyliśmy te burgery… Awokado Spośród nowozelandzkich owoców drugim naszym faworytem poza kiwi było awokado. Takiego smaku również trudno jest uświadczyć w Polsce! W dodatku awokado kupowane na targu potrafi być naprawdę tanie i mimo, że sprawia wrażenie niedojrzałego i niezbyt urodziwego, to po niezwykle łatwym pozbyciu się twardej skórki, w środku okazuje się pięknie zielone i miękkie. Idealne jako przekąska na przykład do sera albo do wykonania pasty do posmarowania pieczywa. NAPOJE Lemoniada L&P (Lemon & Paeroa) Pierwszą butelkę kultowego napoju Kiwusów określanego jako „World Famous in New Zealand since ages ago” zakupiliśmy zaraz po przylocie, jeszcze na lotnisku w Auckland. W sumie ta niezwykle popularna cytrynowa lemoniada okazała się smaczna, ale dla mnie była trochę zbyt słodka i sztuczna. Zamiast L&P woleliśmy więc klasyczną colę, ale chociaż raz spróbować trzeba Soki i koktajle owocowe Rozmaitych napojów owocowych dostępnych zarówno w sklepach, jak i na targach warto spróbować przede wszystkim z uwagi na oryginalne smaki, szczególnie mieszanek różnych egzotycznych owoców, których ciężko spotkać w Polsce. Flat white Flat white to rodzaj kawy szczególnie popularny w Australii i Nowej Zelandii. Jest on bardzo podobny do cappuccino, ale posiada mniej spienionego mleka. Smak samej kawy jest moim zdaniem dzięki temu bardziej wyczuwalny. Od spróbowania flat white po raz pierwszy nawet nie przyszło mi przez myśl, żeby zastąpić je inną kawą. Podobnie jak w przypadku lodów, również pod względem ilości spożywanej kawy Nowozelandczycy są podobno w światowej czołówce. Fakt ten przekłada się na ilość kawiarni, ale wspomnianą kawę można bez problemu dostać także na ulicznych targach. Na pyszne śniadanie z flat white polecam szczególnie lokal Hummingbird Coffee w Christchurch . Wina nowozelandzkie Wina nowozelandzkie były zawsze przez nas bardzo lubiane, więc na miejscu mogliśmy poczuć się jak w raju. Dzięki dużemu wyborowi tego typu alkoholi mogliśmy popróbować wielu nowych win, zaś naszymi faworytami okazały się Waipara Riesling 2012 oraz Waipara Pinot Noir 2012. Dla prawdziwych koneserów zapewne nie stanowiłyby niczego wyszukanego, ale dla – tak to nazwijmy – koneserów budżetowych – bajka Z nieco droższych butelek warto choć raz spróbować czerwonego – a jakże – Middle Earth Pinot Noir 2011. Warto wspomnieć, że poza szeroką ofertą alkoholi dostępną w marketach, w nowozelandzkich miastach jest sporo sklepów „Liquor Store”, a niektóre czynne są nawet do północy. Spożywanie alkoholu dozwolone jest od 18 roku życia, ale… jeśli wygląda się na 25 lat lub mniej, można zostać poproszonym o pokazanie dowodu lub – w przypadku obcokrajowca – paszportu, ewentualnie prawa jazdy. Ku naszemu zaskoczeniu kilka razy podczas takich zakupów zostaliśmy przez sprzedawcę poproszeni o okazanie dokumentu potwierdzającego ukończenie 18 lat, a o takim wieku już zdążyliśmy zapomnieć Niewątpliwą zaletą takiej sytuacji jest możliwość poczucia się młodszym choć przez chwilę… Piwa, cydry Skoro jesteśmy już przy napojach alkoholowych to warte polecenia jest np. piwo imbirowe (dostępne również w wersji bezalkoholowej) oraz piwo z miodem manuka. Innym bardzo smacznym trunkiem niskoalkoholowym jest cydr, sprzedawany w Nowej Zelandii w wielu oryginalnych smakach np. owocu feijoa czy kiwi. COŚ NA OSŁODĘ Ciastka gingernuts, afghan, ANZAC Jak już wspomniałam niemal każdy dzień zaczynaliśmy od śniadania, którego stałym składnikiem były owoce (najczęściej kiwi, a czasem również truskawki albo banany). Prócz tego jednak nierzadko podbijaliśmy liczbę spożywanych kalorii dzięki różnym rodzajom lokalnych ciasteczek. W ten sposób przetestowaliśmy owsiane ANZAC, imbirowe gingernuts, czekoladowe afghan (polecam te marki Griffin’s) oraz rozmaite ciastka produkowane przez fabrykę Cookie Time, która posiada bardzo sympatycznie wyglądający lokal w Queenstown. Lody hokey-pokey Kultowe nowozelandzkie lody waniliowe z kawałkami toffi były jednym z produktów, których koniecznie chciałam spróbować. Niestety tak jak się obawiałam, w marketach dostępne były tylko duże, dwulitrowe opakowania, co odpowiadało temu, co przeczytałam wcześniej o umiłowaniu Nowozelandczyków do tego typu słodkości. Podobno Kiwi są na drugim miejscu tuż za Amerykanami jeśli chodzi o ilość spożywania lodów! Hokey-pokey oferowane są na szczęście w wielu lokalach na mieście. Polecam spróbować ich na przykład w Giapo Ice Cream przy głównej ulicy Queen Street w Auckland, jak również innych smaków serwowanych w tej kawiarni (np. lodów o smaku zielonej herbaty). Czekolady Whittakers Czekolady największego producenta słodyczy w Nowej Zelandii zdecydowałam się spróbować, gdy skusiła mnie wersja z kiwi, a dokładniej z kawałkami galaretek o takim smaku oraz z orzechami makadamia, które po prostu uwielbiam. Oryginalnych smaków w ofercie Whittakers nie brakuje, więc każdy czekoladowy łasuch znajdzie coś dla siebie. Zdecydowanie warto chociaż jeden raz pozwolić sobie na taką dawkę kalorii. Pascall Pineapple Lumps Na te cukierki trafiliśmy trochę przypadkiem i dopiero po fakcie zdałam sobie sprawę, że owiane są one niemal legendą. Stanowią one połączenie ananasa i mlecznej czekolady i przy pierwszym podejściu mogą wydać się trochę nietypowe w smaku… ale jeżeli dać im szansę, to można się uzależnić… Pierwsze Pineapple Lumps (zwane początkowo Pineapple Chunks) zostały wyprodukowane przez Regina Confectionery Company około 1952-54 roku. Słodkości te w konsystencji przypominają gumę do żucia, co ma zaletę taką, że nie sposób szybko się ich pozbyć ODROBINA EGZOTYKI Japońskie dania w Nowej Zelandii czyli takoyaki i sushi Po tegorocznej podróży do Japonii i rozsmakowaniu się w tamtejszej kuchni bardzo doceniłam fakt, że nowozelandzkie miasta i przedmieścia obfitują w dużą ilość japońskich (i ogólnie azjatyckich) lokali i sklepów. Na ulicznym targu w centrum Auckland, a konkretnie jednym ze stoisk prowadzonych przez parę Japończyków, przypomniałam sobie smak takoyaki, które wcale nie było dużo gorsze od tego próbowanego w Japonii. Podstawową różnicą były mniejsze kawałki ośmiornicy, ale po za tym pyszności Spacerując po mieście bez problemu można trafić na lokale, w których sprzedawane są gotowe zestawy sushi i serwowane rozmaite japońskie dania. POZA TYM… Oczywiście poza wspomnianymi powyżej produktami są jeszcze takie cenione nowozelandzkie specjały jak miód manuka czy olej z awokado (akurat z nimi miałam okazję zapoznać się nieco wcześniej), które sprawdzają się jako kulinarne pamiątki z podróży. A skoro o pamiątkach mowa… Odkrywanie nowozelandzkich smaków będę kontynuowała w domu, gdyż z podróży przywiozłam Edmonds Cookery Book – przewodnik po tradycyjnej kuchni Nowej Zelandii. Wyniki moich nowozelandzkich, kulinarnych eksperymentów już postaram się na bieżąco prezentować na blogu!
Popularna prezenterka pochodziła z Nowej Zelandii, ale od 20 lat mieszkała w Australii. W ostatnim czasie chorowała. Cal Wilson nie żyje . Gwiazda "The Great Australian Bake Off" zmarła w Sydney w wieku 53 lat. Gwiazda. Na jej instagramowym profilu przeczytać możemy oświadczenie jej bliskich.
Czym Nowozelandczycy zastępują naszego niedzielnego schabowego, gdzie znajdziemy 13-metrowy pomnik owoców pestkowych i jak upiec tort w mikrofalówce? Dowiecie się tego z książki poświęconej gastronomii kraju Kiwusów. „Kuchnia Nowej Zelandii” Ilony Zdziech to turystyczny przewodnik, zbiór przepisów i kulinarny poradnik w jednym. Książka powinna więc zaciekawić miłośników dalekich podróży oraz egzotycznych smakołyków. A i dla fanów „Władcy Pierścieni” co nieco się znajdzie ;) „Kuchnia Nowej Zelandii” jest publikacją wyraźnie sprofilowaną na tematykę turystyczno-kulinarną. Autorka oprowadza czytelnika po „smakowitych” zakątkach opisywanego kraju, poprzedzając wędrówkę charakterystyką wybranych jego regionów. Zawarta w książce kulinarna mapa obejmuje restauracje warte odwiedzenia lub miejsca związane z nowozelandzką kuchnią (targowiska, sklepy, siedziby producentów, itp.). Pojawiają się wzmianki o typowych lokalach gastronomicznych w Nowej Zelandii oraz tamtejszych festiwalach jedzenia i wina. Osobny wątek stanowią informacje związane z enoturystyką – począwszy od charakterystyki nowozelandzkich winnic, poprzez zarys historii tamtejszego winiarstwa, na przeglądzie wybranych szczepów kończąc. Ilona Zdziech opisuje ponadto przemiany sceny gastronomicznej w Nowej Zelandii, wspomina o znanych szefach kuchni i autorach książek kucharskich, a także najpopularniejszych programach kulinarnych. Lektura książki może więc zainspirować turystów-smakoszy do wizyty w kraju Kiwusów. Dostarczy bowiem wskazówek co do potencjalnych kierunków wędrówki oraz związanych z nią gastronomicznych atrakcji. Z turystycznym aspektem wiąże się ściśle segment poświęcony kulturze żywieniowej i obyczajowości Nowozelandczyków. Umieszczone w książce opisy potraw są uporządkowane według kolejności i specyfiki spożywanych w kraju Kiwusów posiłków. Autorka zamieszcza także szereg informacji, obrazujących tamtejsze zwyczaje i mentalność mieszkańców. Wyjaśnia więc, na czym polega maoryskie pojęcie gościnności, pisze o nowozelandzkiej kulturze grillowania i picia kawy, eksponuje popularność wędkarstwa i kuchni fusion wśród Nowozelandczyków. Liczne są ponadto wzmianki historyczne, związane z genezą wybranych produktów żywnościowych w Nowej Zelandii. Dzięki równie szerokiej perspektywie książka dostarcza wiele informacji, wykraczających poza tematykę kuchennych przepisów i ciekawostek. Co nie znaczy, że wątków kulinarnych Autorka unika. Wręcz przeciwnie – w „Kuchni Nowej Zelandii” królują apetyczne dania, egzotyczne produkty i najsłynniejsze marki nowozelandzkiej gastronomii. Ilona Zdziech wprowadza przejrzystą klasyfikację, grupując wybrane wątki i segmenty żywieniowe w osobnych podrozdziałach. Połączone z przepisami opisy poszczególnych potraw wabią oko apetycznymi fotografiami. Nie braknie tu informacji na temat kulinarnych specjalności kraju Kiwusów: tamtejszej odmiany sera cheddar, napoju kawowego Flat White, endemicznego gatunku małży, słynnego tortu Pawłowej, miejscowego oleju z awokado, a także miodu z manuki. W książce znajdziemy ponadto wzmianki o popularnych nowozelandzkich markach produktów spożywczych – np. proszku do pieczenia ‘Sure to Raise’ Baking Powder, fasolkach w puszce firmy Wattie’s, napoju gazowanym L&P, lodach Tip Top, wódce 42 Below czy drożdżowej paście Vegemite. Nutkę egzotyki zapewnią wielokrotnie wspominane przez Autorkę rarytasy Nowej Zelandii: słodkie ziemniaki kumara, zielone owoce feijoa czy odmiana drzewnego pomidora – tamarillo. Kulinarne opowieści Ilony Zdziech przechodzą miejscami – chyba trochę niepotrzebnie – w rodzaj poradnikowych wskazówek. Dowiemy się zatem, jak skutecznie i bez zbędnego wysiłku zorganizować przyjęcie z przystawkami, a także poznamy tajniki produkowania przetworów. Podobne fragmenty, choć nieliczne, nie do końca współgrają z całościową wymową książki. Są więc – obok niedokładnej korekty tekstu – nieco słabszym aspektem „Kuchni Nowej Zelandii”.Przysłowiowym strzałem w dziesiątkę jest za to wątek relacji, łączących Polskę z Nową Zelandią. Wspólne punkty w historii obu narodów, a także kulinarne i kulturowe zapożyczenia stanowią przedmiot szczególnej uwagi Autorki. Po skończonej lekturze będziemy więc wiedzieć, które polskie dania znalazły uznanie na stołach Nowozelandczyków, oraz czym nowozelandzka kuchnia różni się od naszej. Dowiemy się ponadto o początkach polskiego osadnictwa w Nowej Zelandii i udziale Polaków w historii nowozelandzkiego winiarstwa. Dla czytelników zainteresowanych którymś z zamieszczonych w książce przepisów Autorka przygotowała ponadto przegląd dostępnych w Polsce produktów z kraju Kiwusów, a także miejsc, gdzie można je nabyć. „Kuchnia Nowej Zelandii” jest więc pozycją interesującą i tematycznie wyczerpującą. O rzetelności publikacji świadczy chociażby honorowy patronat polskiej i nowozelandzkiej ambasady, a także rekomendacja twórcy kuchni fusion – Petera Gordona. O walorach lekturowych natomiast – widoczna w tekście kulinarna pasja Ilony Zdziech. Jej fascynacja kuchnią i obyczajowością Nowej Zelandii bywa zaraźliwa. Warto więc podążyć wraz z Autorką tropem nowozelandzkich przysmaków, poznając przy okazji namiastkę kultury tego dalekiego kraju. O Autorce książki:Ilona Zdziech – góralka z Żywiecczyzny, nieodwołalnie zakochana w smakach południowego Pacyfiku. Z wykształcenia jest historykiem i kucharzem. Przez kilka miesięcy zwiedzała Nową Zelandię, smakując wszystko, co stanęło jej na drodze. Od wielu lat gotuje potrawy wywodzące się z Antypodów, w tym australijskie, polinezyjskie i melanezyjskie. Promuje w Polsce żywność i tradycje kulinarne tych regionów. Jej dania goszczą na przyjęciach wydawanych przez Ambasadę Nowej Zelandii w Polsce.
Ogród botaniczny w Dunedin – ogród botaniczny w Dunedin na Wyspie Południowej w Nowej Zelandii. Jest najstarszym obiektem tego typu w Nowej Zelandii. Znajduje się w północnej części miasta, na pagórkach o rzędnej 25–85 m n.p.m. W kolekcji ogrodu znajduje się 6,8 tys. gatunków roślin.
Burgerowe szaleństwo, jakie nami zawładnęło w Nowej Zelandii doprowadziło do wytypowania trzech burgerowi szczególnie wartych (naszym subiektywnym zdaniem) odwiedzenia. Pierwszym naszym odkryciem był lokal sieci Burgerfuel , do którego udaliśmy się podczas drugiego dnia pobytu w Auckland .Współczesna kuchnia Nowej Zelandii charakteryzuje się świeżością i różnorodnością. W ostatnich latach pojawił się tam bowiem trend eksperymentowania w kuchni. Nowozelandczycy lubią jeść. Jednak zazwyczaj wolą dosyć monotonne i znane potrawy, dlatego też nowy nurt jest tak ciekawy. Ten wyspiarski kraj to zielone drzewa kauri, duże plantacje owoców kiwi, nowoczesne miasta zamieszkane przez Kiwi (jak nazywają siebie Nowozelandczycy) oraz tradycyjne owcze farmy. Oprócz tego, to także zapierające dech w piersiach widoki, odrębny świat roślin i zwierząt, z prehistoryczną hatterią i nielotnym ptakiem kiwi, który stał się symbolem tego "pierwszego witającego słońce" Czytaj dalej ▼ Nowa Zelandia była kolonią brytyjską. Jak można też przypuszczać Anglia i jej sposób kucharzenia miała ogromy wpływ na sposób jedzenia mieszkańców. Mięso z trzema surówkami to wciąż klasyka, jednak wpływy zewnętrzne są widoczne. Ku miłemu rozczarowaniu kuchnia Nowej Zelandii to również smaki, które potrafią zaskoczyć jak np. nowozelandzkie wino czy czerwony burak w burgerze. Oczywiście nie można zapomnieć o kai - tradycyjnej maoryskiej potrawie. Składa się ona z wołowiny, kurczaka i baraniny z dodatkiem nieznacznej ilości warzyw. Pieczona jest w przysypanych ziemią kopczykach. Kai powinno się podawać na talerzach uplecionych z trawy i liści. Często jednak zastępowane są porcelaną wraz ze sztućcami. Do elementów kuchni nowozelandzkiej zaliczyć należy również sushi. Równie popularnym daniem o rodzimych tradycjach jest paje (rodzaj pierogów nadziewanych mięsem). Tutejsza kuchnię pokrótce opisać można jako nazywaną czasami "kuchnią obrzeża Pacyfiku" czerpiącą inspirację z Europy, Azji, Polinezji i rdzennych mieszkańców Nowej Zelandii - Maori - Maorysów. Do potraw i produktów, które swoim charakterem wyraźnie świadczą o nowozelandzkim pochodzeniu zaliczamy jagnięcinę, wieprzowinę i dziczyznę. Jagnięcina z tutejszych pastwisk jest znana na całym globie i wyznacza wysoki standard kulinarny w wielu najlepszych restauracjach świata. Mięso jest różowe i delikatne, odznacza się również niewielką ilością tłuszczu. Jagnięta są hodowane na naturalnych, soczyście zielonych pastwiskach w czystym klimacie, przez co mięso ich jest prawdziwym rarytasem. Z każdego zakątka Nowej Zelandii jest blisko do oceanu. Nic więc dziwnego, że owoce morza cieszą się ogromną popularnością i przyrządzane są na wiele sposób. Wysoko ceni się wyśmienitego i kruchego omułka zwanego greenshell mussel oraz przegrzebki, ostrygi, homary, małże czy łososie. Chociaż mieszkańcy najbardziej cenią sobie mięso, większość restauracji ma również bogatą ofertę dań wegetariańskich. Pomimo nowych trendów ulubionym daniem na wynos, podobnie jak w Wielkiej Brytanii, wciąż pozostaje jednak ryba z frytkami. Być może nawet bardziej znany niż nowozelandzka jagnięcina są w kraju wina. Te Nowozelandzkie trunki słyną w świecie z bogatego smaku i wspaniałego aromatu. Większość win wyrabianych jest w rejonach Hawke's Bay oraz Marlborough. Bardzo często wędrując po tym pięknym kraju można zajrzeć do rozsypanych tu winnic na degustację. Wiele z nich uruchamia restauracje w ramach swojej działalności, oferując wysokiej jakości potrawy oraz dając tym samym możliwość kosztowania najlepszej żywności w towarzystwie nagradzanych win z Nowej Zelandii. Wiele winnic zatrudnia również światowej klasy szefów kuchni z dużym międzynarodowym doświadczeniem. Dla amatorów mocnych wrażeń i smakoszy egzotycznych przysmaków na pewno niezapomnianym miejscem będzie Festiwal Wildfoods (festiwal żywności z buszu). Jest to bowiem wydarzenie, którego nie można przegapić, bogate w niezwykłe i ekstremalne kulinarne smaki. Kramy oferują wszystkie rodzaje dziwnej, ale ciekawej żywności Nowej Zelandii. Wszystko począwszy od oczu owiec do larw mieści się na liście rzeczy, które można spróbować. Co roku w marcowy weekend coraz większy tłum ryzykantów upaja się takimi specjałami, jak pieczone owady, ślimaki morskie czy larwy zapiekane w cieście. Na pierwsze danie można skosztować zupy z pokrzyw by następnie utonąć w niesamowitych smakach filetów z bawoła indyjskiego, mięsa kangura z rusztu, smażonej na głębokim tłuszczu szarańczy czy kebabów z omułków. Na deser kuszą nas czekoladowe trufle, wzmocnione soczystymi dżdżownicami, dla nadania treściwości. To wszystko przy akompaniamencie miejscowego wina manuka lub wina z janowca. By poprawić trawienie po całej serii tych dyskusyjnych rarytasów, można uraczyć się marynowanymi dżdżownicami w wódce. Kiwi, którzy najpierw uchodzili za tradycjonalistów i byli raczej konserwatywni w sprawach kuchni, umiejętnie połączyli różnorodne smaki i wpływy świata stając się tym samym kolebką doskonałej, jednej z najlepszych kuchni na świecie. Współczesna kuchnia Nowej Zelandii charakteryzuje się świeżością i różnorodnością. W ostatnich latach pojawił się tam bowiem trend eksperymentowania w kuchni. Nowozelandczycy lubią jeść. Jednak zazwyczaj wolą dosyć monotonne i znane...
- Гቧщичыրህξ νοχιч եлոноςուг
- Аձ αδኪщоνеգе
Zostało jeszcze kilka dni! Gdybyście chcieli wybrać się na koniec świata, wystarczy otworzyć tę książkę. Nowa Zelandia urzekła mnie wspaniałymi produktami, których część, jak na przykład wino, jagnięcina, owoce kiwi, oleje z awokado czy miody z manuki, jest już dostępna w Polsce. Zostały one osobno opisane na końcu książki. Zasadniczą część stanowią przepisy na najbardziej lubiane nowozelandzkie potrawy. Znajdzie się tutaj sporo nowych (czasami wręcz szokujących dla Polaków) połączeń smakowych oraz wyjątkowo proste metody gotowania. Liczne opowieści dotyczące historii kraju i jego kulinarnych atrakcji z pewnością pomogą zaplanować podróż i intensywnie przeżyć nowozelandzką przygodę życia. Kuchnia Nowej Zelandii, Ilona Zdziech, ss. 272, Warszawa 2013, Wydawnictwo Nowy Świat. Kuchnia Nowej Zelandii zostanie zaprezentowana na rynku księgarskim w połowie kwietnia 2013 r. To pierwsza książka napisana w języku polskim w całości poświęcona klasycznym nowozelandzkim przepisom oraz nowozelandzkim produktom dostępnym w Polsce. Podaje ona proste instrukcje, jak postępować z tymi unikalnymi składnikami oraz opowiada liczne historie na temat zwyczajów żywieniowych, kultury, historii, rolnictwa i atrakcji turystycznych. Ilona Zdziech, autorka przepisów i zdjęć, jest zawodowym kucharzem pasjonującym się kuchniami południowego Pacyfiku. Pięcioletnia praca nad projektem łączyła badania w Polsce i w Nowej Zelandii oraz testowanie przepisów z setek nowozelandzkich książek kucharskich i magazynów kulinarnych. Agnieszka Kierat, utalentowana grafik młodego pokolenia, jest odpowiedzialna za projekt graficzny, zaś Peter Gordon, uznany nowozelandzki szef kuchni, opatrzył książkę swoją przedmową. Honorowymi patronami przedsięwzięcia są Ambasada Nowej Zeladnii w Polsce oraz Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Nowej Zelandii. Książka poświęcona kuchni Aotearoa wpisuje się w tym roku czterdziestolecie oficjalnych stosunków dyplomatycznych pomiędzy Polską i Nową Zelandią. Głównym celem tej książki jest poprawienie rozpoznawalności oraz znajomości nowozelandzkich produktów dostępnych w Polsce, poprzez ukazanie polskim czytelnikom oryginalnych, wyjątkowych produktów wysokiej jakości, jak nowozelandzkie wina, jagnięcina, owoce morza, miody, oleje i owoce. W książce osobny rozdział poświęcono tym produktom, ich producentom i dystrybutorom, a także informacjom, gdzie te produkty kupić i jak z nich korzystać. Te 272 strony pełne zdjęć jedzenie i spektakularnych nowozelandzkich widoków powodują przypływ głodu. Ponad 90 klasycznych i nowoczesnych przepisów, w tym na mięsny pasztecik meat pie, ANZAC biscuits czy tort Pawłowej, zostało wybranych po to, aby ukazać radosne i nieskomplikowane podejście Kiwusów do gotowania. Informacje na temat nowozelandzkiej kultury jedzenia, historii, festiwali, szkół gotowania, szefów kuchni i innych atrakcji, towarzyszące przepisom, pomogą czytelnikom zaplanować własną podróż do Nowej Zelandii w niesamowitą wyprawę kulinarną. Książka eksploduje kolorami i smakiem Nowej Zelandii. Jeśli akurat nie możecie się tam wybrać, skorzystajcie z nowozelandzkich doświadczeń kulinarnych Autorki i podążajcie za jej ulubionymi przepisami. Szybko przekonacie się, dlaczego zachwyciła się naszą miłością do prawdziwych smaków i prawdziwego jedzenia. Z przedmowy Wendy Hinton, ambasador Nowej Zelandii w Polsce Wybierającym się "tam na dół" na wakacje do wspaniałego kraju, który jest moją ojczyzną, życzę udanej lektury książki Ilony, przygotowującej wasze kubki smakowe na nasze wspaniałe pokarmy. Ta książka jest również dla tych, którzy poszukują inspiracji do gotowania w domu. Da wam ona wyobrażenie o naszej smacznej i przystępnej nowozelandzkiej kuchni. Z przedmowy Petera Gordona Patronat Honorowy: Patronat medialny: Polecają: Strona wydawcy: Strona Petera Gordona: Za kilka dni książkę będzie można też kupić za pośrednictwem tego bloga, każdy egzemplarz oczywiście z dedykacją:-)
Kuchnia polska • Ponad 690 przepisów Poznaj ponad 690 przepisów kuchni polskiej ⭐ Gotuj dania ze wszystkich zakątków świata ⭐ Przeglądaj przepisy Kuchni Lidla! Tradycyjna polska kuchnia zaskakuje różnorodnością. Wśród wielu propozycji dominują jednak potrawy mięsne oraz mączne, a także rozmaite wariacje na temat kapusty.
Leptospermum scoparium powszechnie znany jako manuka, to niepozorny herbaciany krzew porastający zielone połacie przepięknej Nowej Zelandii i Australii. Poza tymi miejscami, rośliny tej nie spotkamy nigdzie indziej na świecie. Z delikatnych, białych kwiatuszków manuki pozyskuje się nektar, który jest bazą miodu o wyjątkowych właściwościach. Już sam smak miodu manuka jest bardzo charakterystyczny i zupełnie niepodobny do miodów z polskich pasiek. Czym wsławił się manuka, że dziś tak bardzo docenia się ten nowozelandzki dar? To substancja MGO czyli methylglyoxal. W każdym miodzie obecny jest ten związek (zwykle <10 mg/kg), ale w tym przypadku osiąga on bardzo wysoki wskaźnik (w zakresie 20-800 mg/kg), istotny, funkcjonalny żywieniowo. W 2006 roku, za sprawą badaczy z Politechniki Drezdeńskiej, zdefiniowane zostały zdrowotne właściwości miodów manuka (odkrycie opublikowane w „Molecular Nutrition and Food Research”, 2008). Im wyższe stężenie methylglyoxalu (MGO) w miodzie, tym silniejsze jego działanie, głównie bakteriobójcze. Miody manuka znane są również ze swych przeciwzapalnych, przeciwwirusowych i przeciwgrzybiczych właściwości, wspomagające leczenie wielu chorób. Warto włączyć je do codziennej diety, aby podreperować funkcjonowanie przewodu pokarmowego, zwłaszcza w takich przypadkach, jak zaburzenia trawienia, nadkwasota, refluks, zespół jelita drażliwego, wrzody żołądka (regularne spożywanie miodu hamuje rozwój bakterii Helicobacter Pylori w żołądku). Ponadto manuka działa antybakteryjnie na takie szczepy, jak pałeczki okrężnicy, pałeczki jelitowe, paciorkowce i gronkowce ( Streptococcus Aureus). Miody z Nowej Zelandii są efektywne w przypadku zakażenia dróg moczowo-płciowych. Są nieocenionym specyfikiem, który łagodzi trądzik, odleżyny, sprzyja gojeniu się nawet bardzo rozległych, głębokich ran i egzemy (okłady). Manuka zmniejsza objawy grypy, przeziębienia (ból gardła, nieżyt nosa, eliminuje chrypkę). Uzdrawiająco wpływa również na przewlekłe zapalenie zatok przynosowych (o grzybiczym alergicznym pochodzeniu). Unikatowe właściwości miodu manuka są wzmacniane również dzięki synergistycznemu wpływowi obecnych w jego składzie polifenoli. Miodek warto spożywać każdego dnia, w kilku podejściach. Pierwsze zaczynamy rano, na czczo w postaci 2 łyżeczek, później już jako dodatek do potraw. Oprócz ogromnych zalet apiterapii miodem manuka, charakterystyczny jest jego smak (trzeba go poznać) i dość wysoka cena, ale przecież czego się nie robi dla zdrowia:)! Więcej informacji na Autor: Anna Werelich Kocham jeść:))) Zdrowo, kolorowo i smacznie. Wartościowe jedzenie sprawia, że czuję się lepszym, sprawniejszym, tryskającym energią człowiekiem! Nie wyobrażam sobie życia bez aktywności. Biegam, ćwiczę jogę i fitness, podróżuję. Jako biolog ( ale też kosmetolog) mam świadomość, ile dobrego może dać dobrze zbilansowana dieta. Od lat interesuje mnie tematyka dotycząca żywienia człowieka. Hołduję słowom Goethe’go: „Zaufaj sobie, a będziesz wiedzieć, jak żyć!”
L2IXyl3.
